Ultradźwięki są to drgania mechaniczne o częstotliwości przekraczającej granicę słyszalności ucha ludzkiego. Aparatura wytwarzająca ultradźwięki pozwala najczęściej na stosowanie zakresu częstotliwości 1 – 3 MHz oraz pracy ciągłej i przerywanej.
Tradycyjne ciągłe ultradźwięki wykorzystuje się do wytworzenia efektu termicznego. Natomiast ultradźwięki o pracy pulsacyjnej (przerywanej) wytwarzają w tkankach minimalny efekt cieplny. Ultradźwięki o częstotliwości 1 MHz absorbowane są głównie przez tkanki do głębokości 3 – 5cm. Zaleca się stosowanie ich przy głębokich urazach i u pacjentów z większą ilością tkanki tłuszczowej. Natomiast częstotliwość 3 MHz wykorzystuje się do bardziej powierzchownych urazów sięgających 1 – 2 cm w głąb tkanek.

Po raz pierwszy ultradźwięki zaczęto stosować w latach czterdziestych XX wieku, ale dopiero kilkanaście lat później opracowano zasady, środki ostrożności oraz przeciwwskazania i wskazania do ich stosowania. Fala ultradźwiękowa w kontakcie z tkankami wywiera działanie mechaniczne, cieplne i chemiczne.
Działanie mechaniczne charakteryzuje się mikromasażem, który zwiększa rozciągliwość tkanki łącznej oraz wywiera wpływ na obwodowy i autonomiczny układ nerwowy. Ciepło, które powstaje w tkankach powoduje przekrwienie, dochodzi do zwiększenia rozciągliwości włókien kolagenowych, przyśpieszenia gojenia ran, wzrostu wchłaniania metabolitów tkankowych oraz wzrostu aktywności enzymów. UD działają przeciwbólowo, zmniejszają napięcie mięśni i sztywność stawów.